|
 |
Τεύχος 38, Ιούλιος 2013 |
|
 |
θέματα
|
|
|
Μικροί δημιουργοί, μεγάλα έργα...
Φαντασία, μεράκι, μοναδική αίσθηση του χιούμορ, δημιουργικότητα, ανιδιοτελής αγάπη για τον τόπο τους και τη φύση, όνειρα για ένα αύριο με τον άνθρωπο σε αρμονική συνύπαρξη με το περιβάλλον. Αυτές είναι οι ψηφίδες του μοναδικού μωσαϊκού που συνέθεσαν οι μαθητές νηπιαγωγείων, δημοτικών και γυμνασίων της Κρήτης που συμμετείχαν στον διαγωνισμό παραμυθιού και βίντεο του WWF Ελλάς, "Υγρότοποι, μια ιστορία για το νησί μου".
Στο εφημεριδάκι του Ιουλίου θα έχετε την ευκαιρία να απολαυσετε αποσπάσματα από τα παραμύθια που ξεχώρισαν ενώ στο επόμενο τευχος κάποια από τα βίντεο που διακρίθηκαν. Τον αναλυτικό κατάλογο των έργων που διακρίθηκαν στον διαγωνισμό θα βρειτε εδώ (σύντομα από τη σελίδα αυτή θα είναι διαθέσιμα όλα τα έργα για τα αοποία έχουμε την σχετική άδεια προβολής τους).
Ο πρωτότυπος αυτός διαγωνισμός εντάσσεται στο πρόγραμμα του WWF Ελλάς για τους νησιωτικούς υγρότοπους και υλοποιείται με την υποστήριξη του Συστήματος της Coca-Cola στην Ελλάδα (Coca-Cola Τρία Έψιλον και Coca-Cola Hellas), στο πλαίσιο του περιβαλλοντικού προγράμματος "Αποστολή Νερό".
Στόχος του συγκεκριμένου εγχειρήματος υπήρξε να ανακαλύψουν οι μαθητές τους υγρότοπους του νησιού, να εκτιμήσουν την αξία τους (οικολογική, οικονομική, κοινωνική), να τους ερευνήσουν, να απολαύσουν τη φύση και να δημιουργήσουν τη δική τους αφήγηση.
|
|
Ο Τηλέμαχος και ο δράκος που έγινε βράχος
 |
..."Όμως μια μέρα, ένας άγριος δράκος έφτασε στις όχθες του ποταμού. Ο δράκος φυλάκισε το νερό του ποταμού κοντά στη σπηλιά του, πάνω στα ψηλά βουνά. Ήθελε να το πίνει μόνος του κια δεν του άρεσε να το μοιράζεται με κανέναν άλλο. Από εκείνη τη στιγμή όλα άλλαξαν.
Τα πουλιά πέταξαν μακριά αναζητώντας αλλού τόπο για τις φωλιές τους. Οι ποταμοχελώνες κια οι κρητικοί βάτραχοι μη βρίσκοντας κάτι να φάνε έπεσαν σε βαθιά χειμερία νάρκη. Οι λυγαριές λύγισαν από τη δίψα και τα ψαθιά σκόρπισαν στον αέρα. Οι καλαμιές άρχισαν να χάνουν το χρώμα τους. Έτοιμη να αφήσει την τελευταία της πνοή ήταν και η μικρότερη καλαμιά του Κεδρισού. Μπορούσε να μιλάει με ανθρώπινη μιλιά. Δεν είχε δει ποτέ τον δράκο αλλά είχε ακούσει πολλές τρομαχτικές ιστορίες για αυτόν από το γέρικο πλατάνι. Ήτανε λέει ο δράκος πολύ κακός, ζηλιάρης, τρομακτικός και πονηρός. Η δύναμη του ήταν φοβερή. Δεν είχε φίλους ούτε οικογένεια, ήταν μόνος του. Είχε κοφτερά δόντια σαν ψαλίδια, κοφτερά νύχια σαν της μάγισσας, έβγαζε φωτιά από το στόμα του και μυτερά πτερύγια ξεκινούσαν από το κεφάλι και κατέληγαν στην ουρά του.
Ήταν μεγάλος, τεράστιος. Μπορούσε να πετάει και όταν το έκανε, μια απέραντη μαυρη σκιά σκέπαζε τον Κεδρισό. Είχε γαλάζια μάτια που έμοιαζαν με άγρια κύματα. Είχε και μια μαγική ικανότητα, άλλαζε χρώματα και γινόταν σχεδόν αόρατος όταν κυνηγούσε την τροφή του.
Το δέρμα του γινόταν πορτοκαλοκίτρινο όταν έτρεχε ανάμεσα στα λουλούδια και τις απόκριες, μπλε όταν πλησίαζε το νερό και καφέ όταν κυνηγούσε τα ζώα του δάσους. Γινόταν πράσινος την άνοιξη για να κρύβεται στα χορτάρια, μαύρος τη νύχτα και κόκκινος όταν έτρεχε στα λιβάδια με τις παπαρούνες. Κίτρινο γινόταν το δέρμα του το φθινόπωρο για να κρύβεται στα ξερά φύλλα και το καλοκαίρι για να κρύβεται στην άμμο.
Είχε όμως και μια αδυναμία: την άνοιξη όταν άνθιζαν τα λουλούδια, τον έπιαναν αλλεργίες. Όταν φταρνιζόταν γινόταν φούξια για τρεις μέρες και τρεις νύχτες..."
1ο Βραβείο του διαγωνισμού στο ολοήμερο τμήμα του 1ου Νηπιαγωγείο Μουρνιών για το "Ο Τηλέμαχος και ο δράκος που έγινε βράχος", εκπαιδευτικός Ελπίδα Βαρβαντάκη.
|
|
Το κάστρο του ερωδιού
 |
"Ένα ωραίο ανοιξιάτικο πρωινό και ενώ όλα είχαν βρει τον δρόμο τους στο καταφύγιο των πουλιών, ένας παράξενος θόρυβος αναστάτωσε τα πουλιά που πετάγονταν φοβισμένα μέσα από τις καλαμιές. Ωχ!! Η φωλιά του ερωδιού, σκέφτηκα και πριν προλάβω να φτάσω εκεί κοντά, είδα τη φωλιά του να πέφτει κάτω και από πάνω μια στίβα με καλάμια. Δεν ήταν δυνατόν, σκέφτηκα, αυτός είναι ο κόσμος μας, το βασίλειό μας, δεν πρέπει να το αφήσουμε να συμβεί. Άκουσα να λένε, ότι τώρα, ο καιρός ζέστανε, ο υγρότοπος μάζευε πολλά κουνούπι και ήταν πολύ ενοχλητικά για εμάς τους ανθρώπους.
Ο ερωδιός έβλεπε το σπίτι του να χάνεται και πετούσε πάνω από το ποτάμι απογοητευμένος. Ήθελα να πετάξω και εγώ μαζί του, να του πω ότι εμείς, οι φίλοι του, θα σταματούσαμε αυτό και θα μπορούσε και πάλι να πετάει ελεύθερος και να ψαρεύει. Ο ερωδιός πετούσε ώρα πολλή στον ηλιόλουστο ουρανό. Δεν ήξερε πού να πάει. Ήξερε μόνο πως γύρευε έναν τόπο όπου οι κάτοικοι να αγαπούν αυτά που τόσο γενναιόδωρα τους προσφέρει η φύση."
2ο Βραβείο του διαγωνισμού στον Γιάννη Μεσανάκη από τη Γ’ τάξη του Δημοτικού Σχολείου Ανάληψης Χερσονήσου για "Το κάστρο του ερωδιού", εκπαιδευτικός Άννα Καψάλη.
|
 |
Ο Αλμυρός
 |
"Μια φορά κι έναν καιρό σε μια όμορφη λίμνη ζούσε ένας πανέμορφος μαύρος κύκνος. Η λίμνη ηταν περιτρυγυρισμένη με πολλά δέντρα και άλλα υπέροχα μοσχομυριστά λουλούδια. Ο ήλιος αντανακλούσε στη λίμνη και γινόταν λαμπερή και υπέροχη. εκεί υπήρχαν πολλά είδη ζώων και φυτών. Επίσης πανέμορφα πουλιά πετούσαν πάνω από τη λίμνη.
Μέσα σε αυτή την ομορφιά ζούσε μια χελώνα καρέτα-καρέτα που δεν έβλεπε όμως καλά κια παραλίγο να πέσει μια μέρα στο αγκίστρι ενός ψαρά. Ευτυχώς όμως ένας μαύρος πανέμορφος κύκνος έτρεξε σαν τον άνεμο και την έσωσε.
Την επόμενη μέρα επιτέθηκε ένα νερόφιδο σε μια πρασινοκέφαλη πάπια. Ο μαύρος κύκνος πάλι έτρεξε σαν τον άνεμο και έσωσε την πάπια. Ένα μικρό παπάκι κινδύνεψε από έναν αετό. Όμως ο μαυρος κύκνος έκανε τα πάντα για να το βοηθήσει. Του έδειξε έναν καταρράκτη, το παπάκι έπεσε στα νερά του και ο αετός το έχασε από τα μάτια του."...
3ο Βραβείο: στον Ηλία Πολίτη από το Β1 του 41ου Δημοτικού Σχολείου Ηρακλείου για το παραμύθι "Ο Αλμυρός", εκπαιδευτικός Βάλια Τσαγκαράκη.
|
|
|
Ο Κουαξοπηδηχτούλης
 |
..."Εκεί δίπλα ανάμεσα στους θάμνους ήταν κρυμμένος ένας φοβερός μάγος! Ήταν ψηλός και ντυμένος με μαυρα ρούχα που είχαν πάνω αστεράκια. Μάλιστα έτριβε τα χέρια του ικανοποιημένος γιατί το σχέδιο του να καταστρέψει αυτόν τον όμορφο υγρότοπο, γιατι υγρότοπος ήταν αυτό το ωραίο μέρος, πετύχαινε! Η φωτιά είχε ανάψει για τα καλά... Γιατί ο μάγος είχε ζηλέψει όλη αυτή την ομορφιά και ήθελε να την χαλάσει. Ναι! Εκεί θα έχτιζε το κάστρο του.
Πω πω! Τι γίνεται εδώ; ποιός είναι αυτός; ρώτησε τρέμοντας η Σιγανή τον Κουαξοπηδηχτούλη.
-Ιδέα δεν έχω! της απάντησε. Αλλά λέω να τον ρωτήσουμε.
-Ναι... είπε κι η Σιγανή αλλά κρύφτηκε στο καβούκι της...
-Ποιός είσαι εσύ εκεί; Είσαι πολύ απρόσεκτος. Τι κάνεις; Δε βλέπεις ότι θα κάψεις το σπίτι μας; ρώτησε ο βατραχούλης.
Ενα δυνατό γέλιο ακούστηκε... χα χα ΧΑ! Σκασίλα μου για το σπίτι σας. Εγώ είμαι ο μάγος Κακάσχημος κι εδώ θα κάνω το κάστρο μου! Θα καταστρέψω τα πάντα τριγύρω. Και δεν με νοιάζει ακθόλου για σας. χα Χα ΧΑ"...
Έπαινος στο 4ο Νηπιαγωγείο Μουρνιών, για τα παραμύθια "Μια μέρα μαγική στο Μορώνη" και "ο Κουαξοπηδηχτούλης", εκπαιδευτικοί: Νικολουδάκη Αθηνά & Γεράλη Παναγιώτα.
|
|
Περιπέτειες στη λίμνη Κουρνά
 |
..."Τα πουλιά ηταν λυπημένα, περνούσε ο καιρός, περνούσε και δεν ακουγόταν κανένα πουλί πια στη λίμνη. Ώσπου μια ημέρα μαζεύονται όλα τα πουλιά για να συζητήσουν…
-«Δεν πάει άλλο, πρέπει να αφήουμε τη φωλιά μας για να ψάξουμε για φαγητό! Πρέπει να φύγουμε, να χαλάσουμε τις φωλιές μας και να φύγουμε!»
-«Και που να πάμε;»
-«Να πάμε σε μια άλλη λίμνη!»
-«Όχι, γιατί είναι μακριά και φοβόμαστε, ας πάμε στα ψηλά βουνά να αποφύγουμε τον κίνδυνο»
-«Και τί θα τρώμε;»
-«Θα πάμε να βρούμε τον σοφό παππού που μένει στην καλύβα στη άκρη της λίμνης. Αυτός θα μπορέσει να μας βοηθήσει»
Τα πουλιά πήγαν στον παππού και μόλις του είπαν το πρόβλημά τους, εκείνος παίρνει την μαγκούρα του, ψάχνει και βρίσκει το μαγικό φυτό που φτιάχνει μόνο του φαγητό για τα πουλιά και τη μαγική πέτρα που αν τη βάλεις στο έδαφος ξετρυπώνει τα σκουλήκια.
Μόλις τα πουλιά πήραν το μαγικό φυτό και την πέτρα, ξεκίνησαν για την κορυφή του βουνού.
Ο βάτραχος ήταν τόσο θυμωμένος με τα πουλιά που έφυγαν, που άρχισε να τρώει όλα τα έντομα και να πίνει το νερό τησ λίμνης. Έτσι, σε λίγο καιρό, στην λίμνη έμειναν μόνο ο κροκόδειλος, η αράχνη, ο βάτραχος και ο σοφός παππούς."...
Έπαινος στο Παιδικό χαμόγελο για την ιστορία "Περιπέτειες στη λίμνη Κουρνά", εκπαιδευτικός: Αλέκος Πανταζής.
|
|
|
Το πνευμα του ποταμού
"Πιο πέρα απ’ την πόλη μας είναι ένας τόπος αλλιώτικος από τους συνηηισμένους. Τον διασχίζει ένα ποτάμι παράξενο που έχει το δικό του Πνεύμα και που τυχαίνει να είναι λίγο διαφορετικό από τα πνεύματα των άλλων ποταμών του κόσμου.
Λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν, τα μαγικά πράγματα που συμβαίνουν εκεί.
Σ’ αυτόν λοιπόν , τον τόπο, - Αλμυρό τον λένε -, μια φορά κι ένα καιρό, ζούσαν δύο καλοί φίλοι, λίγο διαφορετικοί. Ένα ψαράκι ο Πλατς Πλατς κι ένα πουλάκι ο Φρου Φρου. Πώς μπορεί να είναι φίλοι ένα ψάρι κι ένα πουλί;
Ε, σ’ έναν τόπο μαγικό, όλα μπορούν να συμβούν!"...
Έπαινος στο ΕΕΕΕΚ Αγίου Νικολάου για "Το Πνεύμα του ποταμού", εκπαιδευτικός: Γιώργος Μαυροειδής.
|
|
Τα παπάκια που πάνε στην ποταμιά
..."Η Ολίβια με τις φίλες της, έγιναν αχώριστες. Μεγάλωσαν, και κάποια μέρα γνώρισαν 4 όμορφα παλικάρια και τα ερωτεύτηκαν.
Παντρεύτηκαν και στο γάμο τους γλέντησαν μέχρι πρωίας όλα τα ζωάκια του φράγματος.
Ζούσαν ευτυχισμένοι μέχρι που μια κακιά μάγισσα ,η Μόλυνση, μεταμόρφωσε τα παλικάρια σε βατράχια.
Δύσκολοι καιροί…..πείνα….Ανομβρία… Το φράγμα ξεράθηκε … κρίση, δάνεια, δόσεις, φτώχια, κυνηγοί….. Τι να
κάνουν;
Η λιμνούλα που ζούσαν μέχρι τότε, είχε ξεραθεί. Αυτό για τις πάπιες σήμαινε σχεδόν
θάνατο.
-Ασπρούλα, τι θα κάνουμε; Που θα πάμε; Περπατάμε τόσες μέρες τώρα, και …νερό πουθενά!
-Μαυρούλα, μη στεναχωριέσαι. Θα βρούμε κάτι.
-Πότε θα βρούμε;"...
Εύφημος μνεία στο 1ο Δημοτικό Αρκαλοχωρίου για "Τα Παπάκια που πάνε στην ποταμιά", εκπαιδευτικοί: Αργυρώ Λυραράκη, Ελευθερία Κουτσάκη.
|
|
|
Το ταξίδι μου
 |
"Γεια σας! Είμαι ένας πελαργός και μένω στην Ουκρανία.Είναι μια βόρεια χώρα που κάνει πολύ κρύο.Σκοπός του σμήνους μου είναι να πάμε σε ένα ζεστό μέρος το οποίο είναι η Αφρική.Ξεκινήσαμε το ταξίδι μας.Περάσαμε πάνω από αρκετές περιοχές αλλά πιο πολύ μου άρεσε η Ελλάδα.Το πιο όμορφο και ζεστό μέρος ήταν η Κρήτη η οποία είναι το πιο κοντινό μέρος προς την Αφρική.
Κάναμε μια στάση στη λίμνη του Κουρνά. Είναι μια εκπληκτική λίμνη με φαγητό,χωρίς σκουπίδια, με καλούς και ευγενικούς ανηρώπους.Τα βράδια δεν κρυώνουμε και έχει πολύ ησυχία.Έμεινα πολλές μέρες με τους καλούς μου φίλους.Κρίμα όμως που θα πρέπει να φύγουμε. Την επόμενη ημέρα μας ανακοίνωσαν πως πρέπει να φύγουμε. Έτσι χαιρέτησα τους καινούργιους μου φίλους και συνεχίσαμε το ταξίδι.Ύστερα από δυο μέρες φτάσαμε στον προορισμό μας.Εγώ πάντως προτιμώ τη λίμνη του Κουρνά."
Εύφημος μνεία στην Ευαγγελία Φραγκάκη και τη Μαίρη Αμπντελ Μεσίχ από το Ε3 του 2ο Δ.Σ. Ρεηύμνου, για "Το ταξίδι μου", εμψυχώτρια η φοιτήτρια απιδαγωγικού Ρεηύμνου Φρόσω Βεργεράκη.
|
|
Η φύση λέει στους τέλειους ήρωες το μυστικό του Αλμυρού
 |
..."Επειδή όμως τα ζώα δεν μπορούν να μιλήσουν στους ανθρώπους με ανθρώπινα λόγια, τα παιδιά σκέφτηκαν ότι τα ζώα προσπάθησαν να τους πουν το μυστικό τους με τη συμπεριφορά τους. Όμως πάλι δεν κατάφεραν να καταλάβουν το μυστικό που τα ζώα ήθελαν να τους πουν για τον Αλμυρό, έτσι παρατήρησαν τη φύση, άκουσαν τους ήχους της, τάισαν τα ζώα της και επέστρεψαν στο σχολείο τους.
Όταν τα παιδιά γύρισαν στο σχολείο τους ζωγράφισαν ότι παρατήρησαν και κάθισαν στο χρωματιστό χαλί για να ακούσουν την ορμή του ποταμού που είχε πάρει βίντεο στο τηλέφωνό της η κυρία τους. Τότε τους ήρθε στο μυαλό ότι το μυστικό που ήθελε ο αέρας και τα ζώα να τους πουν, ήταν να μην πετάμε σκουπίδια στον Αλμυρό, και σε όλη τη Γη φυσικά και να προστατεύουμε τα αζώα και τα φυτά φτιάχνοντας πινακίδες."...
Εύφημος μνεία στο Ζάννειο Νηπιαγωγείο για το "Η φύση λέει στους τέλειους ήρωες το μυστικό του Αλμυρού", εκπαιδευτικοί Ελένη Λευκαδίτη, Μαρία Αρβανίτη και Στέλλα Μουλακάκη.
|
|
|
Η φωτογραφία του μήνα
 
|
|
|
|
